Laat me een voorbeeld geven.

Tot mijn 12e kreeg ik les op de muziekschool van een allerliefste man, die telkens weer verrukt was van blijdschap als ik de les niet was vergeten. Als ik geoefend had, viel hij van zijn stoel van verbijstering. Er zat geen greintje strengheid in die man.
Het enige waar hij op lette was de begin en eindtijd van de les. Dat werd pijnlijk duidelijk toen ik naar de jongtalent klas wilde in Maastricht. Ik was heus muzikaal, maar trompetspelen kon ik niet.

De docent die ik erna kreeg, was wel streng. Die wilde het beste in mij naar boven halen. En mopperde ook wel eens, als ik weinig gedaan had. Want hij wilde dat ik beter zou worden dan ik was. Als ik wel veel oefende liep de les standaard uit. Buiten de les om was het altijd grapjes en gezellig, maar binnen de les, werd er keihard door ons gewerkt.

En die laatste man is mijn voorbeeld. Zo probeer ik ook te zijn.
Ik besef goed dat de eerste docent een uitzondering is, die steeds minder voorkomt. Maar dat is wat ik bedoelde met zachte heelmeesters. Een les kan ook leuk zijn als er op de juiste momenten een beetje werkhouding wordt gevraagd.

Maar nu impliceer je dat ik geen plezier heb in lesgeven.

Ik geloof inderdaad oprecht dat we langs elkaar heenpraten.