Bedankt Theo!
Ik heb dit zelf ook geprobeerd uit te zoeken, of dit echt zo was. Niet dat ik dat toen der tijd zeker wist dat het trompet spelen toch veel ligt aan je mentaliteit, maar ik merkte wel, dat toen ik net begon ik heel lekker blies, voor mijn gevoel, zonder zorgen zonder stress en dat ik later steeds meer ging "denken" tijdens het spelen, van "goh, nu komt er weer een hoge noot aan" maar ook vooral het gevoel dat ik minstens zo moet spelen dan de vorige keer, dat de mensen die naar mij luisteren dan verwachten dat ik weer zo speel.
Marci schreef:
Ik heb nog een vraag betreft het trompet spelen. Is dit te vergelijken met fluiten? Als ik fluit span ik mijn lippen ook steeds meer naarmate ik hoger kom in toon.
Het zijn 2 verschillende dingen, maar wat ze gemeen hebben is dat er lucht voor nodig is om geluid te krijgen.
Er zijn echter diverse verschillen:
1. bij fluiten is de mondholte de klankkast en bij trompet spelen de trompet. Bij het fluiten verander je dan ook de hoogte van het geluid door de mondholte groter of kleiner te maken. Dat laatste doe je dus door met de tong aa - ie bewegingen te maken, de tong komt dan omhoog waardoor de mondholte verkleind wordt.
2. bij fluiten trillen de lippen niet, het is hetzelfde principe als je op een bierflesje blaast. Vul je het bierflesje met water, dan wordt de toon hoger. Bij fluiten doe je dat dus door de tong op een "ie" stand te zetten i.p.v. een "aa" stand.[/quote]
Laat ik eerst even vermelden dat ik niet meen te zeggen dat fluiten en trompet spelen op elkaar lijkt, ik wilde alleen het verschil weten.
Maar daarom vraag ik me ook af of buzzen zonder mondstuk nou wel zo goed is. Ik merk dat ik daar meer gespannen van wordt.
Registreren
Gebruikerspaneel
Leden
Zoeken
Help
Inloggen
). Toch hebben zijn verhaal op mij vooral de uitwerking dat ik me met mijn mond ga bezighouden en dus volledig verkramp. Ik realiseer me nu dat dat meer een benaderingskwestie is dan dat het de inhoud van zijn verhaal betreft. Iedereen benadert het Adam-verhaal natuurlijk vanuit zijn eigen praktijkervaring. Misschien is dat wel de grote kracht van Bill Adam: dat hij de juiste woorden weet te kiezen om zijn verhaal dusdanig te verpakken dat het voor velerlei interpretatie vatbaar is, en daarmee bereikt dat erg veel mensen vanzelf het voor hun belangrijke eruit pikken.
