Ik vind dat maar raar. Maar dat ligt vast aan mij.
Als ik alleen maar naar de eventuele restwaarde van instrumenten kijk, dan is bijna elk instrument om van te janken.
Mijn XO-brass piccolo, zal in de toekomst echt niet heel veel meer waard zijn. Want het is eigenlijk stiekem een jupiter, en het domme klootjesvolk denkt nog steeds dat dat kut is, terwijl deze XO-brass toch echt even goed is, zo niet beter als de merken die voor hun piccolo's ruim 2, zo geen 3 ruggen meer eisen.
Mijn Olds. Volgens sommige bekende "specialisten" in Nederland vol met red rot. Maar helaas toch niet. Niet te verkopen, want lelijk. Aanschaf was 1500, ik kan er geen 1000 meer voor krijgen.
Mijn Yamaha, staat al maanden te koop. Want een D trompet, gebruik ik niet sinds ik een goeie piccolo heb. Maar de vraagprijs van 700 ga ik er niet voor halen.
Mijn Calicchio C trompet. Ooit voor 500 gekocht. Inmiddels wat verspijkerd, zal me echt geen 500 meer opleveren,
Maar als ik al die toeters niet had gekocht, omdat ze nu inmiddels bijna de helft op waarde zijn achteruitgegaan, dan had ik een hoop speelplezier minder gehad. Ik had een hoop bijzondere instrumenten niet gehad.
En volgens mij gaat mijn instelling niet alleen voor beroepsmensen op, maar ook voor amateurs. En bovendien: inmiddels zit aan al mijn trompetten een berg aan mooie verhalen, emoties, en ervaringen vast. Behalve de Yamaha wil ik ze ook eigenlijk niet kwijt. Want ik ben een sentimentele dwaas.
Ach, ieder het zijne.