Swingende kerstkwartetten te koop

Luciën · **Geregistreerd:** 22 jan 2012 21:50 **Berichten:** 471

Citaat:

Het gaat me meer om de balans tussen al die zaken. Ik luisterde laatst met een leerling naar dubstep. Hij was daar helemaal gek van, en ik snapte dat heel goed. Via hem heb ik het leren kennen en ik snap de kick ervan. Ik zal het niet gauw opzetten om eens rustig van te genieten, maar wie weet waar ik het nog eens kan gebruiken. Iedereen heeft zijn terechte voorkeuren, maar over de grens kijken kan geen kwaad, en dan bedoel ik echt alle kanten op, van renaissance tot acid en alles ertussenin, waarom niet?

Je hebt goed verwoord wat ik eigenlijk bedoelde.

Ik heb een paar maanden geleden een groep leren kennen met een vreemde stijl. Ik zei van te voren dat ik het waarschijnlijk niet leuk zou vinden, maar ik heb me aardig vergist. Kan het even niet vinden.

HJ · **Geregistreerd:** 24 nov 2003 15:58 **Berichten:** 563

Nou word ik nieuwsgierig :-)

Luciën · **Geregistreerd:** 22 jan 2012 21:50 **Berichten:** 471

Gevonden. 'T is Groundation, maar wat ik nu van ze kan vinden is niet heel interessant. Ik had twee leuke nummers (linkjes) toegestuurd gekregen, maar kan die niet vinden. Wat ik nu vind is reggae, maar dat andere was een soort fusie van reggae en dance?

Als doekje voor het bloeden een slechte (soms zelfs valse) uitvoering van Chaia's Theme. Het gaat om het idee. De Flugel is vervangen door een trompet.

O ja, ik ben Chuck Mangione ook eeuwig dankbaar voor de ontdekking en het laten meespelen van Chris Vadala op saxofoon. Waarom is die nooit een grootheid geworden? Ik durf zelfs te beweren dat Chuck een groot deel van zijn succes aan het sublieme spel van Chris Vadala te danken heeft.

http://www.youtube.com/watch?v=IY-ERQsY ... sults_main

marnix · **Geregistreerd:** 20 maart 2002 12:00 **Berichten:** 5021

Bert, misschien heb ik de context niet goed begrepen, maar wat bedoel je met je stelling dat weinig mensen op zoek gaan naar iets nieuws?
Dat mensen conservatief zijn in hun smaak, daar kan ik inkomen. Want dat ben ik zelf ook wel redelijk.

Een jaar of zo geleden, kwam Marcel met de uitspraak dat een eenvoudige Jazz Standard, al een beetje not done was, en dat je maar moest vernieuwen om het vernieuwen. Misschien verwoord ik het niet helemaal, maar dat was de strekking van het verhaal.

Daarbij aansluitend, in de 'klassieke' wereld zie ik componisten ontstaan die de grenzen wel zover op zoeken, dat zij claimen dat een kriebeltje tussen de notenbalken door, al muziek is. En dat je met een metalen pennetje op je instrument moet tikken. (Daarbij werd overigens niet aangeboden dat de krassen op je instrument op kosten van de componist hersteld mochten worden.).

Dat je vernieuwing wil, is een ding. Maar ik vraag me wel eens af op basis waarvan er vernieuwd wordt. Alleen maar omdat het realbook oubollig is? Ik luister 1000 keer liever naar een echt mooi gebrachte standard, dan naar iets waarvan ik werkelijk niet kan horen wat de meerwaarde is, behalve dan dat het nieuw is.

Ik heb niks met Mozart, en toch hoor ik 1000 keer liever een mooie Mozart dan zo'n vernieuwend stuk bagger, waar niemand wat van snapt.

Conservatief? Ja, absoluut.

HJ · **Geregistreerd:** 24 nov 2003 15:58 **Berichten:** 563

Luciën schreef:

O ja, ik ben Chuck Mangione ook eeuwig dankbaar voor de ontdekking en het laten meespelen van Chris Vadala op saxofoon. Waarom is die nooit een grootheid geworden? Ik durf zelfs te beweren dat Chuck een groot deel van zijn succes aan het sublieme spel van Chris Vadala te danken heeft.

Chuck was natuurlijk een begenadigd liedjesschrijver om het even oneerbiedig te zeggen. Het is een hele kunst om aansprekende melodieën te kunnen schrijven. Voor veel mensen is muziek al niet meer interessant zodra er geen tekst meer bij zit (lees een boek...), maar hij wist erg veel mensen aan te spreken. Da's knap. Ik denk niet dat Vadala daar veel mee te maken heeft gehad. Overigens net als Chuck een uitstekende instrumentalist.

HJ · **Geregistreerd:** 24 nov 2003 15:58 **Berichten:** 563

marnix schreef:

Bert, misschien heb ik de context niet goed begrepen, maar wat bedoel je met je stelling dat weinig mensen op zoek gaan naar iets nieuws?

Precies dat. Of ze laten zich voorkauwen wat ze leuk moeten vinden, of ze zoeken enkel in wat ze kennen. Der meesten zoeken helemaal niet. Hoeft ook niet, maar dan mis je een hoop moois.

Citaat:

Dat mensen conservatief zijn in hun smaak, daar kan ik inkomen. Want dat ben ik zelf ook wel redelijk.

Op een gegeven moment weet je ongeveer wat je mooi vindt of niet, maar je blijft, zeker als muzikant, toch zeker om je heen kijken? Soms ontdek je ineens weer eens iets wat je die kick kan geven als waarom je vroeger zo enthousiast was. Ik had dat met Miles, Clifford, Hubbard, Brecker Bros., nog vroeger met Maurice André, Beethoven, Stravinsky, en een paar jaar geleden met Paolo Fresu, Dave Douglas. Nu heb ik een paar maanden geleden Peter Evans gehoord en kwam ik bassist Avishai Cohen tegen. Meesterlijk. Dat je blij bent dat er nog nieuwe cd's van te krijgen zijn. (Eerlijk is eerlijk, Peter Evans is ongelooflijk, maar ik kan er geen hele cd van luisteren, daar wordt ik gek van).

Citaat:

Een jaar of zo geleden, kwam Marcel met de uitspraak dat een eenvoudige Jazz Standard, al een beetje not done was, en dat je maar moest vernieuwen om het vernieuwen. Misschien verwoord ik het niet helemaal, maar dat was de strekking van het verhaal.

Niks mis met een goed gespeelde standard, sla er Jarrett maar op na, maar ik zou het niet met mijn eigen bandje spelen. Er zijn zoveel mensen die dat al gedaan hebben, en ook al heel veel die dat vee beter hebben gedaan dan ik, daar heb ik als muzikant iig niks meer aan toe te voegen, behalve dat het leuk is om af en toe eens te spelen of te studeren (Giant Steps).

Citaat:

Daarbij aansluitend, in de 'klassieke' wereld zie ik componisten ontstaan die de grenzen wel zover op zoeken, dat zij claimen dat een kriebeltje tussen de notenbalken door, al muziek is. En dat je met een metalen pennetje op je instrument moet tikken. (Daarbij werd overigens niet aangeboden dat de krassen op je instrument op kosten van de componist hersteld mochten worden.).

Kennis van nemen en doorgaan.

Citaat:

Dat je vernieuwing wil, is een ding. Maar ik vraag me wel eens af op basis waarvan er vernieuwd wordt. Alleen maar omdat het realbook oubollig is? Ik luister 1000 keer liever naar een echt mooi gebrachte standard, dan naar iets waarvan ik werkelijk niet kan horen wat de meerwaarde is, behalve dan dat het nieuw is.

Dat geldt ook voor een voor de zoveelste keer verkrachte standard. Het cliché van de twee soorten muziek: goeie en slechte, borrelt langzaam weer op. Tussen de vernieuwers zit natuurlijk ook veel bagger, mee eens. De reden waarom die toch ook bestaansrecht hebben is dat het de rest scherp houdt en alleen al op die manier kan vernieuwen. Het kan iemand die wél verstand heeft van muziek op een idee brengen. Dat is de zin ervan.

Citaat:

Ik heb niks met Mozart, en toch hoor ik 1000 keer liever een mooie Mozart dan zo'n vernieuwend stuk bagger, waar niemand wat van snapt.

Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt. Ook ik heb mijn grenzen bij wat ik aankan. Natuurlijk. Maar niet snappen van muziek ligt voor een deel ook aan jezelf. Als muzikant met een gedegen opleiding zou je er ook wat dieper in kunnen duiken. Het hoeft niet, maar als je het niet snapt, betekent het nog niet dat het bagger is.

marnix · **Geregistreerd:** 20 maart 2002 12:00 **Berichten:** 5021

Ja. Misschien zitten wij op totaal andere golflengtes

Ik heb een gedegen opleiding gehad. Met veel theorie, veel trompetlessen, en veel poeha.
Ik heb tijdens mijn studie de meest bizarre moderne muziek leren spelen. Vaak voor een zaaltje met nauwelijks meer dan 30 mensen. Liefhebbers van die blerf die je moest spelen. Maar vernieuwend was het wél. Hoera. Direct daarna speelde ik bij Anatevka. En bij defensie. En bij Rockbands en popcoverbandjes. Allemaal volle zalen, uitzinnig publiek. En eerlijk gezegd: dat laatste vind ik toch leuker. Dan maar niet vernieuwend bezig met een mars, of een musical. Maar wel duizenden mensen die volledig uit hun dak gaan.

En ja, die vernieuwing om de vernieuwing houdt anderen scherp. Maar wat is er de meerwaarde van, als het publiek achterblijft. Voor wie ben je dan precies aan het vernieuwen? Dat het een kettingreactie te weeg kan brengen. KAN brengen, is leuk, maar dat kan ook met minder extremen.

HJ · **Geregistreerd:** 24 nov 2003 15:58 **Berichten:** 563

marnix schreef:

Ja. Misschien zitten wij op totaal andere golflengtes

Het zou me niet verbazen. Maar ik vrees dat maar weinig mensen op dezelfde golflengte zitten, dat maakt het ook zo leuk

.

Citaat:

Ik heb een gedegen opleiding gehad. Met veel theorie, veel trompetlessen, en veel poeha.
Ik heb tijdens mijn studie de meest bizarre moderne muziek leren spelen. Vaak voor een zaaltje met nauwelijks meer dan 30 mensen. Liefhebbers van die blerf die je moest spelen. Maar vernieuwend was het wél. Hoera. Direct daarna speelde ik bij Anatevka. En bij defensie. En bij Rockbands en popcoverbandjes. Allemaal volle zalen, uitzinnig publiek. En eerlijk gezegd: dat laatste vind ik toch leuker. Dan maar niet vernieuwend bezig met een mars, of een musical. Maar wel duizenden mensen die volledig uit hun dak gaan.

Kijk, het liefst zou ik willen dat bij mijn eigen bands en muziek (en die is helemaal niet zo vernieuwend, die pretentie heb ik ook helemaal niet) duizenden mensen uit hun dak zouden gaan. Dan zou ik meer spelen en meer verdienen. Ik heb ook wel met bands voor duizenden mensen gespeeld. Leuk. Ik sla ook nooit commerciële snabbels af als ik ervoor gevraagd wordt (mensen denken van mij dat ik dat toch niet doe, maar dat kan ik me niet eens permitteren, daarnaast speel ik graag trompet, dus kom maar op). Maar mijn kick is het om mijn eigen muziek te kunnen spelen met mensen met wie ik graag speel, die ik waardeer om wat ze kunnen, om hun eigenheid. Dus speel ik vaak voor zalen met nauwelijks 30 mensen. Het zij zo. Liever dat dan anoniem in een orkest muziek spelen die me niet bevalt. Dat doe ik ook wel, maar vind ik minder leuk. En zolang ik de keuze heb en kan leven van het op mijn manier doen, zal ik dat blijven doen.

Citaat:

En ja, die vernieuwing om de vernieuwing houdt anderen scherp. Maar wat is er de meerwaarde van, als het publiek achterblijft. Voor wie ben je dan precies aan het vernieuwen? Dat het een kettingreactie te weeg kan brengen. KAN brengen, is leuk, maar dat kan ook met minder extremen.

Dat kan ook met minder extreme dingen, maar er zijn nu eenmaal mensen die dat verzinnen. Als Stravinsky niet had gedaan wat hij had gedaan, Picasso, Miro, Cage, noem maar op, dan had de kunst, de muziek, er heel anders uit gezien.
En voor wie vernieuwen? Voor de muziek, de kunst, en uiteindelijk ook voor het publiek. Want uiteindelijk komen die ook wel mee, hoor. Als het een beetje goed gepromoot wordt, of een goeie, hippe koploper heeft. Tiësto en de zijnen: pure minimal music. Als een klein zaaltje een minimal concert organiseert, zitten er tien man publiek weg te kwijnen, en aan de andere kant staan er velden en hallen vol met mensen te genieten van hetzelfde. Tis maar hoe je het verkoopt. (Overigens kan ik van beide niet echt genieten, haha).

Swingende kerstkwartetten te koop

Wie is er online