Even een verhaaltje "ter leringh ende vermaeck"...
Gistermiddag hebben we met een blazersgroepje gespeeld in en rond een winkelcentrum. Dodelijk voor je embouchure maar goed, de verenigingskas vaart er wel bij
Het was ook niet echt de ideale voorbereiding voor de bijdrage die ik (samen met een organist) zou leveren aan een kerstnachtdienst hier ter plaatse. Het ging niet best die middag. Kan me niet heugen ooit zo beroerd te hebben gespeeld. Veel stemmingsproblemen, embouchure zat volledig op slot en op een gegeven moment kon ik nog amper geluid produceren. Het me bewust maken van de techniek leek wel wat te helpen, maar dat was ook van korte duur. Ik snapte er helemaal niets van en gaf de schuld aan de (te lange?_ repetitie die ik 's ochtends had gehouden samen met de organist, de vele muzikale verplichtingen van de afgelopen week en de wisselingen van kou naar warmte. Ik begon me ook behoorlijk zorgen te maken over het avondprogramma en overwoog zelfs om af te zeggen.
Na de nodige uren rust het instrument maar eens even uit de koffer gehaald om te kijken of de rust het probleem had opgelost. Ik probeerde een voorzichtige toonladder maar helaas, het goede gevoel ontbrak en een sound met veel onbedoeld Vloeimans-gefluister was het resultaat. Heb nog eens in ongeloof naar de toeter gekeken (want zo beroerd voelde mijn embouchure nu ook weer niet) en gedaan wat je normaal doet in zo'n situatie: alle onderdelen eens even beroeren en wat bleek? Bij het smeren van de ventielen eerder die dag had ik verzuimd het middelste ventiel goed te plaatsen en het ventiel stond een kwartslag verwijderd van de "klik". Ventiel netjes doorgedraaid en hele probleem was opgelost.
De medewerking aan de kerstnachtdienst is uiteindelijk prima verlopen, zelfs de tegenmelodietjes in het hoge register en de solistische bijdrage.
Moraal van dit verhaal? Zelfs met meer dan 25 jaar ervaring kun je problemen die zich voordoen nog verkeerd interpreteren. Doe er jullie voordeel mee
Fijne dagen!