De adjustable mouthpiece receiver heeft te maken met de aanpasmogelijkheid van de "mouthpiece gap"; dit is de afstand die rest tussen het einde van het mondstuk en het eigenlijk begin van de leadpipe. Met de adjustable receiver kan je die afstand dan regelen tot een optimale waarde.
Als je geen adjustable reciver hebt kun je eens experimenteren door de gap te vergroten. Je doet dit door een papiertje één-of-meerder keer om je mondstukschacht te wikkelen zodat het mondstuk dus minder diep valt in de receiver.
De optimale gap heeft te maken met vorm van de optimale stroombuis waarin de lucht aan het trillen is gebracht. Iedere abrupte verandering van dwarsdoorsnede brengt daarbij reflecties teweeg (energieverlies zeg maar).
Vlak na de boring van het mondstuk zal de lucht nog een werveling (vortex) zijn; verder naar de leadpipe toe komt de eigenlijke staande golf tot stand.
De mondstuk gap zou de eerste verstoring zijn van een optimale golf. Een volgende verstoring zou de stembuis kunnen zijn met een abrupte overgang van einde leadpipe naar begin van min of meer uitgetrokken stembuis (sommigen vulden die ruimte op met stukjes buis zodat de doorsnede iets meer constant bleef). Toepassing van een reverse tuning slide gaat dit tegen.
En na de stembuis kom je dan in de ventielen terecht; iedere overgang geeft een kleine verstoring. Er zijn ventielen zonder "valve bumps"... dit zijn de kleine bultjes die je binnenin een ventiel zit omdat de "doorboringen" heel dicht op elkaar zitten; dit zijn vb. MAW-ventielen
(
http://www.mawvalve.com/mawvalve.htm ).
Men doet alles om de doorstroming zo optmaal mogelijk te houden.
Etensresten in je toonbuis zijn daarbij ook bron van... regelmatig onderhoud dus !